از قرن نهم هجری شخصیتهایی در میان زیدیان ظهور کردند که از رويکرد عقلگرایانۀ زیدیان روی گرداندند و به جریان اصحاب حدیثِ اهل سنت متمایل شدند. در نتیجه، جریان زیدیۀ سلفی در تاریخ زیدیه به وجود آمد. محمد بن ابراهیم، مشهور به ابنالوزیر (775-840ه.ق.)، نخستین شخصیت این جریان و به تعبیری بنیانگذار آن است که تحت تأثیر اندیشههای ابنتیمیه قرار گرفت.
جریان زیدیۀ سلفی از قرن نهم تا یازدهم هجری به سبب فضای شدید اعتزالی در میان زیدیه، و به سبب آنکه فضای مناسبی برای ترویج، گسترش و تطور آن فراهم نشد، دوران نیمهخاموشی را گذراند. اما رفتهرفته در قرن یازدهم و دوازدهم هجری با ظهور نظریهپردازان این جریان مانند حسن بن احمد جلال (1014-1084 ه.ق.)، صالح بن مهدی مقبلی (1040-1108 ه.ق.) و ابنالامیر صنعانی (1099-1182 ه.ق.)، شارح کتابهای ابنالوزیر، دوران جدیدی برای جریان زیدیۀ سلفی شکل گرفت. این افراد با تألیف آثار متعدد و تربیت شاگردان بسیار در روند گسترش این جریان نقشی مؤثر ایفا کردند.